საქართველოს სახელმწიფოს აქვს დემოკრატიული რესპუბლიკის პოლიტიკური წყობილების ფორმა. სახელმწიფო ხელისუფლება კი, როგორც ყველა სხვა დემოკრატიულ სახელმწიფოებში, ხელისუფლების დანაწილების პრინციპზე დაყრდნობით ხორციელდება. აღსანიშნავია, რომ საქართველოს სახელმწიფო ხელისუფლება იყოფა სამ ნაწილად, კერძოდ:
XX საუკუნეში, იწყება საქართველოს კონსტიტუციონალიზმის ისტორია, სწორედ მაშინ, როდესაც 1918 წლის 26 მაისს საქართველოს დემოკრატიულმა რესპუბლიკამ მიიღო აქტი საქართველოს დამოუკიდებლობის შესახებ და დაიწყო საქართველოს პირველი კონსტიტუციის შემუშავება.
საქართველოს კონსტიტუციაში აუცილებლად უნდა ყოფილიყო გათვალისწინებული ქართველი ხალხის, როგორც ერის ისტორიულად ჩამოყალიბების ფსიქიკა, ზნე-ჩვეულება, ყოფა, საპარლამენტო პრაქტიკა და საქართველოს მოსახლეობის ეროვნული შემადგენლობა. კონსტიტუციის შემუშავება, როგორც ცნობილია სულ სამ წელიწადს გაგრძელდა, ბოლოს კი, 1921 წლის 21 თებერვალს, საბჭოთა აგრესიის დაწყებისთანავე, საქართველოს დამფუძნებელმა კრებამ მიიღო საქართველოს დემოკრატიული რესპუბლიკის კონსტიტუცია, პირველი თანამედროვე ფუნდამენტური კანონი ქვეყნის ისტორიაში.
ზვიად გამსახურდიას (ახლად დამოუკიდებელი საქართველოს პირველი დემოკრატიულად არჩეული პრეზიდენტი) ერმა განაგრძო ფუნქციონირება საქართველოს საბჭოთა სოციალისტური რესპუბლიკის 1978 წლის კონსტიტუციით, ვინდოუსის გადაყენება რომელიც ემყარება საბჭოთა კავშირის 1977 წლის კონსტიტუციას.
პირველმა პოსტკომუნისტურმა პარლამენტმა ცვლილებები შეიტანა ამ დოკუმენტში. 1992 წლის თებერვალში კი, საქართველოს ეროვნულმა კონგრესმა (ალტერნატიული პარლამენტი აირჩიეს 1990 წელს) ოფიციალურად დაასახელა 1921 წელს საქართველოს კონსტიტუცია. აღსანიშნავია, რომ ამ დეკლარაციამ კანონიერი უფლებამოსილება მიიღო ჯაბა იოსელიანისა და თენგიზ კიტოვანის ხელმოწერებისაგან, რომლებიც იყვნენ იმ დროს მმართველი სამხედრო საბჭოს სამი წევრიდან ორი წარმომადგენელი. თუმცა ამ კონსტიტუციამ ვერ იმუშავა და სულ რაღაც ოთხი დღე გასტანა.
შესაბამისად, მომდევნო წლებში, ოთხი საბჭოთა კონსტიტუცია მიიღეს 1922, 1927, 1937 და 1978 წლებში, რომლებიც ტიპურ საბჭოთა კონსტიტუციებს წარმოადგენდნენ და ამასთან, არ განსხვავდებოდნენ რუსეთის საბჭოთა ფედერაციული და სოციალისტური რესპუბლიკის კონსტიტუციისგან.
საქართველოში, 1990 წლის 28 ოქტომბერს საქართველოს სსრ-ის უმაღლესი საბჭოს პირველი მრავალპარტიული არჩევნები ჩატარდა. ამ არჩევნებიდან 16 დღეში არაერთი ცვლილება იქნა შეტანილი უზენაესი საბჭოს მიერ, ჯერ კიდევ მოქმედ 1978 წლის საბჭოურ კონსტიტუციაში. ქვეყნის ოფიციალური სახელწოდებიდან ამოიღეს შემდეგი სიტყვები: „საბჭოთა სოციალისტური“ და მის ნაცვლად, საქართველოს სახელმწიფოს ეწოდა „საქართველოს რესპუბლიკა“; ამგვარად, შეიცვალა საქართველოს სახელწმიფო სიმბოლიკა, დასაბამი მიეცა პოლიტიკურ პლურალიზმს და ამასთან, გაუქმდა კომუნისტური პარტიის ხელმძღვანელი როლიც. გარდა ამისა, გაუქმდა ისეთი ცნებებიც, მაგალითად როგორიცაა „სოციალისტური კანონიერება“, „სოციალისტური დემოკრატია“, და „სოციალისტური საკუთრება“.
1991 წლის ბოლოს, საქართველოს უზენაეს საბჭოს არაკონსტიტუციური გზით უფლებამოსილება ვადამდე შეუწყდა, როგორც რესპუბლიკის პრეზიდენტს, ისე ქვეყნის მთავრობას. მომდევნო წელს, 1992 წლის 6 იანვარს საქართველოს რესპუბლიკის სამხედრო საბჭო (ე.წ. ტრიუმვირატი) შეიქმნა და ასევე შეიქმნა დროებითი მთავრობაც. საქართველოს სამხედრო საბჭომ გარდამავალი პერიოდის კანონმდებლობა და კონსტიტუცია ძალადაკარგულად გამოაცხადა.
ამავე წლის 21 თებერვალს კი საბჭომ დეკლარაცია მიიღო 1921 წ. 21 თებერვლის კონსტიტუციის აღდგენის მოთხოვნით. ამავე წელსვე დაიშალა სამხედრო საბჭო და მის ნაცვლად საქართველოს რესპუბლიკის სახელმწიფო საბჭო შეიქმნა. ამ წელს აღდგენილ კონსტიტუციას პირველის მსგავსად, Aviabiletebi არც ერთი დღე არ უმოქმედია რეალურად, დროსთან შეუსაბამობის გამო.
საქართველოს პარლამენტის თავმჯდომარემ, რომელიც 1993 წლის 16 თებერვალს სახელმწიფოს იმდროინდელი მეთაური, ედუარდ შევარდნაძე გახლდათ, პარლამენტს წინადადება წარუდგინა საქართველოს სახელმწიფო საკონსტიტუციო კომისიის შექმნის თაობაზე. ამ საკონსტიტუციო კომისიას უნდა შეემუშავებინა 1921 წლის კონსტიტუციის რედაქციის ახალი პროექტი, და არა ახალი კონსტიტუცია.
საქართველოს პარლამენტმა, 1993 წლის 25 მარტს მიიღო დადგენილება სახელმწიფო საკონსტიტუციო კომისიის დებულების დამტკიცების და საქართველოს სახელმწიფო საკონსტიტუციო კომისიის შექმნისა შესახებ. დებულების საფუძველზე საქართველოს საკონსტიტუციო კომისიის თავმჯდომარედ ქვეყნის პარლამენტის თავმჯდომარე, ქვეყნის მეთაური ედუარდ შევარდნაძე აირჩიეს. საკონსტიტუციო კომისიის შემადგენლობაში იყვნენ იურისტები, პარლამენტარები, ისტორიკოსები, ეკონომისტები, საქართველოს მეცნიერებათა აკადემიის აკადემიკოსები და პრეზიდენტი, თბილისის სახელმწიფო უნივერსიტეტის პროფესორები, რომლებმაც ჯამში 118 წევრს მიაღწიეს.
საქართველოს საკონსტიტუციო კომისიის პლენარულ სხდომებზე, 1995 წლის მაისში საბოლოო განხილვები დაიწყო კონსტიტუციის თაობაზე. 2 ივლისს კი სახელმწიფო საკონსტიტუციო კომისიამ, სულ 64 ხმით 4-ის წინააღმდეგ, მიიღო პროექტი კონსტიტუციის შესახებ. 1995 წლის 24 აგვისტოს, საქართველოს რესპუბლიკის პარლამენტმა 159 ხმით 8-ის წინააღმდეგ, ე.წ. „იმელის“ შენობაში ოფიციალურად მიიღო საქართველოს კონსტიტუცია.
